Sus Ölümler

düşü gecelerden kara otuz üç kurşunlu yüreğe…

tekerrüründe çok sus öldüğüm

ey öldüklerimle adağı olduğum tarih

elimden aldıklarınla büyüyorsun

varlığımla var(a)madıklarıma

sis bir gülümseme takınıp

kanırtıyorlar babamdan kalma

çocuğumdan bozma suskunluğumu

dengbéj gecelerin sesine düşürdüm sayrılığı

buyrulan bir şifre yetince yitirilişime

çok içlendim çatılan tüfekler arasında

karnı sütbeyaz bir tavşanın

kimseyi tövbeye getirmeyişine

ait olamamıştım yüzümün rengiyle hayata

nasihat sever bir babanın kimsesizliğiydim sadece

aldanışlarımı hep hayra yormuş

etimdeki dişlerin bilenmişliğini geç farketmiş

çok sus ölmüştüm çok sis arasında

cesedimin altında sakladığım suskunluğumla

dokundum kanlı ıslak parmaklarımla tespihime

neye yarar kanıma bulanmış inciler dökülürken

seglavi kısrağımdan yere düşen terlerim

dâhil edemedim tutanaklara

içimin incinmiş sesini

fukara bir kaçak ölüsüydüm yaşamın

Lütfi DEMİR

Sınır Dergisi Sayı 4 / Temmuz Ağustos 2010