Sağım Sağım Sobe

Çirkinim, hem de çok çirkin. Yolda gördüğünüzde kendinizi bir defa daha dönüp bakmak zorunda hissettiğiniz türde bir çirkinlik. Öyle bir çirkinlik ki, yüzümü gördüğünüzde kendinizi Allah’a şükretmek zorunda hissedersiniz. Karga burnunuz ya da kırışık suratınız size o an o kadar da çirkin gelmez. Allah’ıma bin şükür onun gibi değilim, dersiniz. Dudaklarınız fısır fısır dualar okur. Ben görürüm. Siz göremezsiniz.

Evet, çirkinim. Çirkinliğimi size izah edeyim: Suratımın sağı tamamen deforme olmuş bir halde. Sağ gözüm sol gözüme göre beş santim elli milimetre daha aşağıda. Doktorlar ölçmüş söylemiş anneme. O da bana söylemişti. O günden beri hiç unutmadım bu sayıyı. Sağ gözümden sürekli yaşlar akar. Yanımda sürekli bir paket mendil taşımak zorunda kalırım. Sanırım sağ gözüm çirkinliğimden ve çirkinliğinden ötürü durmadan gözyaşı döker. İkimizin yerine de ağlar.

Eminim, suratımın sağ tarafının neden normal olmadığını, neden sağ gözümün sol gözümden daha aşağıda olduğunu ve neden burnumun sağ tarafının olmadığını merak ediyorsunuz. Evet, burnumun sağ tarafı yok. Bunu da öğrenmiş oldunuz. Neden? Ben de merak ediyorum. Doğduğumdan beri böyleyim. Doktorlara sorarsanız ciddi, gırtlaktan gelen sesleriyle şöyle cevap verirler: Kalıtsal sorunlardan ötürü hastanın sağ elmacık kemikleri bulunmuyor ve bundan ötürü gözü normalden daha aşağıda bulunuyor. Buruna gelirsek, onun sebebi de aynı: Kalıtsal sorunlar.

Hayır, annem ve babam akraba değiller. Akraba evliliğinden ötürü değil bu sorun. Annem ve babam kader diyorlar. Bilmiyorum. Ama annemin beni doğurduktan sonra terden sırılsıklam olmuş suratını kaplayan o rahatlamış yüz ifadesinin ve mutlu gülüşünün beni gördükten sonra nasıl tuz buz olduğunu tahmin edebiliyorum. Ona kırılmıyorum, o da haklı. Kim ister ki kızı çirkinlik abidesi olsun. Hangi anne ister ki kızı bir ucube olsun!

Aslında güzelim. Yani şunu demek istiyorum: Bir genç kız olarak boyum posum yerinde, göğüslerim ve kalçalarım sokakta gördüğüm çoğu kızdan çok daha seksi. Yüzüm de gayet hoş. Ama tek sorun yüzümün sağ tarafı. Orayı saymazsak mükemmelim. Vücudumun şu el kadarcık kısmının tüm güzelliğimi yok etmesinden nefret ediyorum.

Bir görseniz beni, tabii sol açıdan; bir manken kadar güzelim. Evet, güzelim. Bunu içim rahat bir şekilde söyleyebilirim. İnsanlara bundan ötürü elimden geldiğince yüzümün sol kısmını gösteririm. Ah, nasıl da bakarlar bana; vücuduma, göğüslerime, yüzüme, yüzümün sol tarafına. Erkekler bana yiyeceklermiş gibi bakarlar. Ta ki sağ tarafımı görene kadar. Gözlerindeki şehvetin nasıl da söndüğüne, şaşkınlık ve iğrenmenin suratlarına nasıl aniden yerleştiğine şahit olmak her seferinde işkence gibidir.

Ben çirkinim, kabul ediyorum. Sözlükteki “çirkin” kelimesinin canlı örneklerinden sadece biriyim. Ama ben aranızdayım. Yaz kış kocaman güneş gözlüklerim, çirkin gözümü ve burnumu saklarken rahatça aranızda dolaşırım. Normal biriymişim gibi kalabalıklara karışırım. Bayanlar, bazılarınız bana imrenerek bazılarınızsa kıskanarak bakarsınız, özellikle yerden bitme ve şişko olanlarınız. Erkekler, ah erkekler; ne de güzel bakarsınız bana. Aşağıdan yukarıya ve yukarıdan aşağıya. Sonra yine…

Bazen ne hayal ederim, bilir misiniz? Roma zamanındaki Tanrı Bacchus adına düzenlenen o maskeli balolara katılmak. Kimsenin kimsenin yüzünü görmediği çılgın partiler. Erkeklerin ve kadınların yüzlerini göstermeden rahatça birbirlerinin olmaları… Yanlış zamanda doğmuşum ben. Çok yanlış bir zamanda.

Eğer kış günü güneş gözlüğü takan, 1.75 boylarında, sürekli sol tarafını insanlara dönen, sarışın, manken gibi güzel bir bayan görürseniz o ben olabilirim. Bana rahatça bakabilirsiniz. İsterseniz yanıma gelip benimle konuşup tanışa da bilirsiniz. Belki başka şeyler de yapabiliriz.

Ama benden gözlüğümü çıkarmamı asla istemeyiniz!

Ruhşen Doğan NAR

Sınır Dergisi / Sayı 7 / Mart Nisan 2011