Say ki değmedi tenime rüzgar

değiyor mu sevmek ölesiye

yolunu şaşırmış bir kadını

bu yolda incinir duru yürekler

bu yolda kaybolur yabancı biri

sevmek ölmek demek bilmiyorsa can

kime el atsanız vefasız çıkar

sen kaçtıkça onlar kovalıyorlar

seversen celbettin nefretlerini

ciddiyetten anlasalardı biraz

sen ağlarken onlar gülerler miydi

kuş gibi yüreğin ölmek isterken

oturup uzaktan dalga geçerler

ruhları bir çeşit kedi tırnağı

okşarken bir yandan tırmalıyorlar

bahtsız yüreğimizin bir teline değecek

ne zaman bir mızrap buluruz bilmem

ama bu yürek yaralandı mı bir

bir daha sevmeye tövbe diyorlar

kim demişse kadınla oynanmaz diye

anlamıştır zehrin bilgeliğini

hem korkar hem savaşır kendinle

bir sanat yaratır varlıktan öte

bir yokluk kuşanır gece gündüzden

kendi sıratını yıkan bir ece

vebalini çeker kısa ömründen

ruhların değdiği her yanım mosmor

yine de bilirim bu yanlış değil

bir gün bu vebali gözlerime sor

sevdaysa bu vebal her gün bilenir

üzülmek de boştur üzülmemek de

ben bilsem de beni, kendimi yedim

say ki değmedi tenime rüzgar

say ki çürümüştüm, döküldüm yere

bir rüya olsa da yazılmış diye

bakarsın yolunuz düşer bu çöle

Müştehir KARAKAYA

Sınır Dergisi / Sayı 8 / Mayıs Haziran 2011