Umartesi Anneleri

          “ağlama,  

                                 sandığın kadar hayırsız değilim;

                                 ayak uçlarına bıkıp usanmadan danteller işlediğin

                                 avlu meleklerinin

                                ‘sabah beş umutları...’ nı bıraktım sana,

                                                                              patiskadan.”   

                                    

                                 kurşunî martı 

                                 boş verip kıprışan gümüş ağların peşinden gitmeyi

                                 sütbeyaz sürüsünden ayrılarak

                                 güneşin muştusunu taşırken pençesinde;

                                 umutla avuçladığında hamuru fırıncı Ökkeş,

                                 demirci Bedros’un oğlu Memo

                                 hırsla vururken çekicini örse,

                                 anneannemin çeyizinden yadigâr 
                                 gümüş başlı kaşık                                      

                                 ayağını usulca sokar evhamların demine,

                                 tezgâhların paydosuna yetişir

                                 karışırım dişlenmiş topuksuz ekmeklerin

                                 sıcacık kalabalığına

                                 hüznünün amforunda belirirken yüzüm...

                                 yıpyıldızlı Hıdırellez akşamında

                                 tenime henüz değmemiş hanımeli kokusu göğsümde

                                 ıslığımı duyarsın sokağın başından

                                 balkonda da hep ihmal ettiğim...

                                                                               Zeynep! 

           cumartesileri sonsuza bağladıkları gece

           zorla yerinden edilir kan

           kana kana emer acı, kan kardeş oluruz oracıkta;

           dilsiz bir çığlık çarpar camlara

           sadece sen...

                              sen duyarsın!

            uyuyakaldığın koltukta ansızın irkilip

            çakar yüreğin kesik kesik, yol gösterir bana

            sıyrılır bulutlardan dolunay, kan vurur kayalıklara;

            sonra ben!                                     

            göğsünün salgısı... ki, gezegenin en güzel kokusu  

            tensel bir vahiy olur gelir, tütsülenir tepelerden şehir;

            sadece ben...

                                ben duyarım!

            yaramı gizlerim

            doğrulurum kankamı omuzlayarak

            kopartırım düğümü, bağlarım sabaha

            pazar olur,

              tatil olur,

              sen saçlarımı okşarken

              ben Zeynep ’i düşünür gibi yapar,

               -kızma annem-

              senin kızdıklarını düşünür 

              belki kaybolurum yine;                                                                                           

              pençemde de hep ihmal ettikleri 

                                                                 dipdiri güneş!        

Hakan İŞCEN

Sınır Dergisi / Sayı 8 / Mayıs Haziran 2011