Bir seyyid ayrılıp kervandan
Usulca sığınır bir oyuğa bedeni kan revan
Kelimeler çıkarır kırbasından ve dikenler
Bir seher yeli gülün ateşiyle yanar teni
Gülün yokluğunda kalbi taş meclisi
Düşleri kan rengi
Bir vahada bulur kendini
Bir vahiyle titrer bedeni
Ve estikçe seher yeli kelimeler dağılır çöle
Çölden güle kum taneleri
İlk vahiy oku , son kelime aşk
Ve bu ikilemden doğan gül
Bu dikenler ölüm…
Bir seyyid usulca ölür çölde
Kervanlar varırken menzile
Ve gül tamamlar rengini
Bir kelime eksikle.
Özgür ÖZGÜN
Sınır Dergisi / Sayı 6 / Kasım Aralık 2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder