Mevsimsiz

kapıyı çaldı nisan, vahanın kıyısında

üşüyordu her yanım, çöldüm

miladı öper gibi büyüttüm

bir nimpanın göğsünde üşümüş ellerimi

bir seraptı ağzımı mühürleyen bir çıra

dingin bir pınardı emziriyordu

kumlara yazdığım çölün kitabını

bir bir sildi palazlanan parmaklarıyla

perçemiyle suladı yollarımı

yarışa sürdü arap atları gibi

ağzımda biriken kum tanelerini

bir nisan daha kapıyı çaldı

zaman kişneyen taydı

dolu dizgin uçurdu süvarisini

miladı böyle yorumlamalıydı çöl kanunu

kelebek sürüleri kırık bir mızrap gibi

sazın tellerine değerek geçiyordu

bir düştü, yorulmak bilmiyordu

haziran kapıyı çaldı

soğuktu, kavruldum, yazdı her yanım

çiçekler soldu

karıştı renkler ve kokular

ayıl dedi, bir düş gördün bu vaha değil

olmayacak milad bir daha

serin su başlarını tuttu haramiler

kalk, silkin ve yola koyul

çöllere düşmenin vakti

Müştehir KARAKAYA

Sınır Dergisi / Sayı 6 / Kasım Aralık 2010